“A dog loves life like the young love it; always and always”
H. B. Hough
Με τον Pablo συζήσαμε κοντά στα 13 χρόνια.
Πρώτη γνωριμία στο ιατρείο φίλου κτηνίατρου, όπου ανέρρωνε μετά την πρώτη του μεγάλη περιπέτεια. Το αυτοκίνητο που τον είχε χτυπήσει, του στοίχισε δυο σπασμένα πίσω πόδια και δυο μήνες στον γύψο. Ήταν τότε 4 μηνών…
Από τότε μοιραστήκαμε πολλά. Είχαμε και οι δυο παρόμοια περιέργεια και προθυμία. Αυτός εγγενή, εγώ επίκτητη. Κι αν, με το πέρασμα των χρόνων η δική μου περιέργεια περισσότερο και λιγότερο η προθυμία μου άρχισαν να βαίνουν φθίνουσες, του Pablo παρέμειναν αμείωτες ως το τέλος της ζωής του …
Γνωρίζω πως ο σκύλος μου, όσο κι αν τον αγαπούσα, απείχε από το να είναι σοφός. Όπως γνωρίζω πως τα παρακάτω είναι μάλλον δικές μου προβολές. Παρά ταύτα …
… Έχετε ποτέ προτείνει βόλτα σ’ έναν σκύλο; Είτε κουνώντας το λουρί-οδηγό, είτε προφέροντας την «μαγική» λέξη; Η απάντησή του είναι πάντα, απόλυτα και αναμφισβήτητα, «Ναι, πάμε!». Τι κι αν είχε σπάσει κάποτε τα πίσω του πόδια. Δεν είναι αυτός λόγος να σταματήσει τα επί τόπου άλματα. Το που, δεν έχει καμμία, μα καμμία σημασία. Μπορεί να είναι μια βόλτα γύρω στο τετράγωνο, μέχρι το πάρκο ή μέχρι την κουζίνα. Η απάντηση είναι πάντα «Ναι!».
Και όταν τελικά βγείτε, πάλι δεν έχει σημασία αν η διαδρομή είναι γνώριμη ή όχι. Μπορεί να είναι μια «βόλτα ρουτίνας». Η διαδρομή που του είναι γνώριμη ή μια πιο μεγάλη, μια βόλτα σε μέρη τα οποία δεν έχει «επισκεφτεί» ξανά. Αδιάφορο … Η περιέργεια, το ενδιαφέρον, η ανακάλυψη, η ευχαρίστηση της αναζήτησης δεν περιορίζεται διόλου …
Πάντα με εξέπληττε και με χαροποιούσε η απίστευτη προθυμία του. Αυτό το απόλυτο «ναι», ασχέτως ώρας, ασχέτως κούρασης ή άλλων «καθηκόντων» και «υποχρεώσεων», το απολύτως εκτός προγράμματος «ναι», συνοδευόμενο με την χαρακτηριστική πόζα και την ακόρεστη περιέργεια που είχε για απλά, καθημερινά πράγματα.
Παρατηρώντας τον Pablo να ζει ανταποκρινόμενος στις δικές του δυνατότητες και μόνο σ’ αυτές, να δρα με έναν τρόπο που δήλωνε: «όταν τρώω, τρώω και όταν πίνω, πίνω», με έβαλε σε σκέψεις. Σκέψεις, που μου απέδειξαν πως ίσως να αναλύω πάρα πολύ. Σταμάτησα. Αφέθηκα να ανακαλύπτω καινούρια πράγματα στην καθημερινότητά μου, να λέω «ναι» στις πιθανότητες. Να συλλέγω εικόνες με τον ανεπιτήδευτο τρόπο του Pablo, (σαφώς, προσαρμοσμένο στα ανθρώπινα). Πρόθυμα, απλά και, πάνω απ’ όλα, με χαρά και ενδιαφέρον γι αυτό που βλέπω.
… Έχετε ποτέ προτείνει βόλτα σ’ έναν σκύλο; Είτε κουνώντας το λουρί-οδηγό, είτε προφέροντας την «μαγική» λέξη; Η απάντησή του είναι πάντα, απόλυτα και αναμφισβήτητα, «Ναι, πάμε!». Τι κι αν είχε σπάσει κάποτε τα πίσω του πόδια. Δεν είναι αυτός λόγος να σταματήσει τα επί τόπου άλματα. Το που, δεν έχει καμμία, μα καμμία σημασία. Μπορεί να είναι μια βόλτα γύρω στο τετράγωνο, μέχρι το πάρκο ή μέχρι την κουζίνα. Η απάντηση είναι πάντα «Ναι!».
