Μια παρατήρηση ...

Όλο και συχνότερα παρατηρώ πως τα παιδιά φοβούνται τη δημιουργία κλισέ ενώ, ταυτόχρονα, αγωνιούν για την πρωτοτυπία. Ορισμένοι από τους καθηγητές τους φαίνεται να συμβάλλουν ιδιαίτερα στην διαμόρφωση αυτού του φόβου, αυτής της έγνοιας, της αγωνίας. Έτσι, οι μαθητές (ή και οι φοιτητές) στύβουν τον εγκέφαλό τους και καταλήγουν σε μια ιδέα και (συνήθως) στην εικονογράφησή της, αλλά πολλοί (οι περισσότεροι) είναι τόσο μακριά από το κέντρο τους, από τον εαυτό τους! Και συνεχίζουν να απομακρύνονται ικανοποιώντας το εγώ των άλλων. 

Έτσι η δραστηριότητα της σκέψης, της θεώρησης έφτασε να είναι το λεγόμενο conceptualizing και να καταλήγει να μην έχει κανένα λόγο ύπαρξης, εκτός ίσως από το να είναι ένα είδος ανταγωνιστικής ακαδημαϊκής άσκησης, το οποίο οδηγεί, με βαρετή συχνότητα και σχεδόν μαθηματική ακρίβεια, στην δημιουργία στείρων και, τολμώ να πω, ανησυχητικά άναρθρων ή αγράμματων εικόνων. 

Κατά την γνώμη μου, πρόκειται για μια σοβαρή εκτροπή που ανατρέπει (ή τείνει να ανατρέψει) την αναζήτηση για την πρωτογενή μαγεία, που ζει μέσα στον καθένα μας. Ορισμένοι από τους συναδέλφους μου ίσως θα πρέπει να ξανασκεφτούν το τι σημαίνει να οικοδομείς ταυτότητα και να την συνδέεις πιο παθιασμένα με την διαδικασία της φωτογράφησης. Είμαι προβληματισμένος, αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ για να ζωντανέψω τον τρόπο με τον οποίο ανακαλούνται τα συναισθήματα, στο πλαίσιο της διαδικασίας της ανακάλυψης.
Σε αυτό το σημείο στην ιστορία της φωτογραφίας, όλα είναι εν δυνάμει κλισέ. Το μόνο που μπορεί να ελευθερώσει το θέμα από το να είναι κλισέ, είναι η πείνα του δημιουργού για συμμετοχή ή/και συνενοχή με το ίδιο το θέμα του και η μετάφραση αυτής της συμμετοχής σε αποκάλυψη.
Εμπιστευθείτε την τάση σας, τη διαίσθηση και την επιθυμία σας.
Ασθμαίνοντας για αέρα, το κλείστρο πυροδοτείται για να αγκαλιάσει τη μαγεία της ζωής ...

"Ανάπτυξη της προσωπικής ματιάς"

Workshop με τον Παναγιώτη Κασίμη.

Σκοπός του συγκεκριμένου workshop είναι να  βοηθηθεί ο φωτογράφος, ώστε να αρχίσει να εμπιστεύεται φωτογραφικά τον εαυτό του, να αναγνωρίσει και να «απαλλαγεί» από εικόνες οι οποίες (έμμεσα ή άμεσα), επεμβαίνουν στην φωτογραφία του ενώ δεν είναι δικές του. 
Πρόκειται για ένα workshop που απευθύνεται σε σοβαρά ασχολούμενους με την φωτογραφία.
Η συμμετοχή  προϋποθέτει καλή γνώση των τεχνικών της φωτογραφίας, μια και κατά την διάρκειά του δεν θίγονται καθόλου τεχνικά ζητήματα. Η θεωρητική καλλιτεχνική κατάρτιση, αν και επιθυμητή, δεν είναι απαραίτητη.
Απολύτως απαραίτητη είναι η αγάπη για την Φωτογραφία.
Κάποια από τα ερωτήματα που θα διερευνήσουμε κατά την διάρκεια του workshop είναι:  τι έχουμε συμπεριλάβει στο κάδρο μας, τι όχι, και γιατί; Φωτογραφίζουμε σκεπτόμενοι,  αντιδρώντας, ή μήπως κατασκευάζοντας; Βλέπουμε με την ματιά φωτογράφων που θαυμάζουμε, των δασκάλων μας ή τη δική μας; Αναπαράγουμε ή δημιουργούμε; Τι σχέση έχουμε τελικά με το θέμα μας;

Σας καλώ, λοιπόν, και σας περιμένω να με ακολουθήσετε σε ένα τριήμερο εργαστήριο συζητήσεων, κριτικής και φωτογράφησης, σκοπός του οποίου δεν είναι τόσο η απόκτηση μιας συγκεκριμένης τεχνικής ή φωτογραφικής προσέγγισης, αλλά η διερεύνηση της σχέσης μας με τη ζωή και το θέμα μας, μέσω της φωτογραφίας. 

Διάρκεια :  3 ημέρες (22 ώρες).

• Παρασκευή 12 Οκτωβρίου, 18.00 - 22.00
• Σάββατο 13 Οκτωβρίου, 11.00 - 20.00
• Κυριακή 14 Οκτωβρίου, 11.00 - 20.00

Συμμετέχοντες:  6 άτομα.

Για περισσότερες πληροφορίες (αναλυτικό πρόγραμμα, κόστος συμμετοχής κλπ.) :

Γραμματεία "Εννέα" : 210 330.40.60 (Δευ.- Σαβ.: 13.00-21.00)
Παναγιώτης Κασίμης: 6944 875.505 (Δευ.- Σαβ.: 13.00-21.00)
www.clubennea.gr
www.kasimisphotography.com
https://www.facebook.com/events/226606697468327

Έξι Νύχτες στην Ακρόπολη

του Γ. Σεφέρη

(για την αποψινή πανσέληνο)

"Στην Ελλάδα έφτασα ως την άκρη. Η μοναξιά γίνεται συχνά συγκατάβαση, όπως το φεγγαρόφωτο. Αισθάνεσαι να σε βασανίζει μια ακατασίγαστη δίψα να ομολογήσεις και δεν υπάρχει τίποτε να ομολογήσεις. Παλεύεις, ή νομίζεις πως παλεύεις, γιατί δεν έχεις πια δύναμη."
... ... ...

"-Ώρα να φεύγουμε, του είπε. Να ρητορεύει κανείς στη χάση του φεγγαριού πάει κι έρχεται. Αλλά με πανσέληνο, το πράγμα μπορεί να γίνει επικίνδυνο.

Τον βοήθησε να σηκωθεί γελώντας.

-Αυτό το φως είναι ένας φαρμακωμένος χυμός, είπε ο Στράτης.

Είχε την εντύπωση πως η Ακρόπολη ήταν καινούργια ως εκείνο το βράδυ και πως δυο χιλιάδες χρόνια συμπιεσμένος καιρός είχε ξαφνικά τιναχτεί και την είχε κάνει συντρίμματα."

... ... ... 

"Σαν έμεινε μόνος στην Ακρόπολη ο Στράτης

ανέβηκε σε μια πέτρα κι είπε:

Αναρίθμητο φως του φεγγαριού! 

Συντρίμμια, σκαλωσιές!

Ω τσακισμένες κολόνες,

Ω μεγάλη ακαταστασία.

Ω φυγή!

Η Σφίγγα, η Λάλα, ο Καλλικλής, έφυγαν.

Ο Νώντας, ο Νικόλας, έφυγαν.

Έφυγε και η Σαλώμη.

Δικαιοσύνη!

Ήτανε τρυφερές οι γυναίκες που αγάπησα· μόνο που ο χωρισμός τις έντυνε με τη σιδερένια φορεσιά του, βιαστικά."