Τον τελευταίο καιρό έχω δεχθεί συχνά την ερώτηση αν συμφωνώ ή αν είμαι κατά της λεγόμενης "στημένης" ή "κατασκευασμένης" φωτογραφίας. Οι ερωτώντες αναφέρονταν τόσο σ' αυτό το είδος φωτογραφίας που (ακόμα) προσπαθεί να μιμηθεί την ζωγραφική, όσο και στην conceptual φωτογραφία.
Ως δάσκαλος, και δημοκρατικά μιλώντας, δεν μπορώ να καταδικάσω κανένα τρόπο λειτουργίας και εργασίας ή να τον απαγορεύσω. Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει αυτό που νομίζει και μπορεί, και όλοι κάνουν τα πάντα.
Όμως, ως φωτογράφος, και προσωπικά μιλώντας, πιστεύω πως η ζωή είναι μια σειρά από συγκρούσεις και αντιθέσεις όλων των μορφών, με μια άπειρη ποικιλία εκφάνσεων και περιεχομένων. Είμαστε, δηλαδή, εν δυνάμει ικανοί να αντιληφθούμε σύνθετα και δυναμικά, πολλαπλά ζεύγη αντίθετων συναισθημάτων. Δεν είναι τότε φυσικό να δημιουργούμε φωτογραφίες με πολλαπλές, συχνά ασαφείς, ιδέες και πολλαπλές αναγνώσεις μέσα από αρκετά ζεύγη αντιθετικών διαθέσεων, που μπορεί να μοιάζουν ήσυχες άλλα δεν είναι ακριβώς καθησυχαστικές, και που επιτρέπουν τη μετάδοση και την αντίληψη μιας συγκίνησης;
Μπορούμε τότε να συνεχίσουμε να τραβάμε μονοσήμαντες και μονοδιάστατες φωτογραφίες; Φωτογραφίες αυτοαναφορικές, σαν τον σκύλο που κυνηγά την ουρά του αγνοώντας οτιδήποτε άλλο; Μπορούμε να συνεχίσουμε να τραβάμε φωτογραφίες γύρω από μια και μόνο ιδέα, που περιλαμβάνει μόνο μία διάθεση, εύκολη, εύπεπτη και καταπραϋντική σαν παυσίπονο της σύνθεσης; Η φωτογραφία έχει να κάνει με πραγματικότητα, με την ζωή γύρω και μέσα μας. Καταστάσεις εξ ορισμού πολύπλοκες και πολυδιάστατες. Πιστεύω πως, ως πολυδιάστατα όντα και χρησιμοποιώντας το μέσον γι αυτό που είναι, μ' αυτές τις καταστάσεις πρέπει να εμπλακούμε και σ' αυτές οφείλουμε να ανταποκριθούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου